Güncelleme #19

Kara Kitap'ın (Orhan Pamuk) anti-kahramanı Celal Salik ile söyleşi yapmaya gelen yabancı bir televizyon kanalı, Celal'i günlerce bekledikten sonra Galip'in Celal'i Celal'den daha iyi anlatabileceğine inanmaları sonucu Galip'le konuşurlar. Galip'le yapılan söyleşiden evvel çektikleri ‘pornografik' İstanbul görüntülerinden bahsedilir. Bu ‘pornografik' İstanbul meselesine takıldım. Mekanlar nasıl pornografik olabilir? Andrea Fraser'ın sürtündüğü, kendini tatmin ettiği müze duvarları, kolonları aklıma geliyor. İstanbul'un kendisinin de pornografik bir işlevi olabilir mi?

İrem Sözen, hem hatırlamanın kıymeti hem de her hatırlanışta yaşanan biçim değişiminin farkında; bir eli gerçeğe bir eliyse kurgulanana uzanan genç bir fotoğrafçı. Çalışmaları hatıralarla oynayan, onları baştan var eden, ancak bu süreçte anlamlar kadar hislerden de yararlanan; puf desen uçan, uf diye yakan, kimi zaman ise yağdıran bir bulut vari. Bu pek sevgili İrem Sözen'le fotoğraf çalışmaları, çalışmalarına yön veren itkileri, kitap formatı ve sergileme yöntemleri üzerine konuştuk.

Hem yeterlilik hem de olanak açısından sanatçı istediği zaman ve mekânda istediği mecrayı kullanabilmelidir. Her kelimesi farklı bir tartışma konusu olabilecek bu cümlenin özellikle sanatçının tercihindeki yeterlilik noktası benim en çok kafamı kucalayan soru oldu. Disiplinlerarası çalışmaların giderek arttığı güncel sanatta, tercih edilen mecralar kendi öznel anlamını da içerdiği için en az aktarılmak istenen anlatım kadar önemli. Sanatçılar, işlerinin oluşum aşamasında kuram-bağlam, sergileme mekânı veya şekli gibi durumlar üzerine kafa patlatıp görüşler alıyorken; aktarım şekli içerisinde mecra tercihi konusuna ne kadar hâkim oluyorlar?

Fotoğrafı üretim aracı olarak kullanan sanatçılardan Zeynep Beler, son üretimlerinde çektiği fotoğrafları, özellikle instgram fotoğraflarını resimliyor. Bunu da fotoğraf makinesinin lens, flaş, ışık vb. tüm etkilerini yansıtarak yapıyor. Beler ile sohbetimizin ana konusu ise, fotoğraf makinesinin ve fotoğraf nesnesinin fetiş olması.

Ev sahibimiz Oğuz gecenin sonunda "Size bir şey göstereceğim." diyerek sanıyorum 10×10 cm özenle baskı alınmış fotoğrafları birbiri ardına sehpaya dizmeye başlamıştı. Gördüğüm fotoğrafların dili beni çok etkilemişti. Bozkırlar vardı, uçsuz bucaksızdı kimisi. Babamın "Dağlar taşlar boş kalmasın diye yaradan bizi burada yaratmış." dediği bu topraklarda doğup büyüdüğümden olsa gerek, o sonsuz bozkır hali… Bazılarında tek tük ağaçlar, birinde bir kelebek… Gerçek dışı manzaralar bir yandan da; yansımalar, yanıklar, dokular… Bir de yattığı yerden hiç kalkmayacakmış gibi uyuyan bir amca. Fotoğraflara bakarken ben de rüya gördüğümü düşünüyordum.

Sevgili Silva, daha fazla şiir okumak lazım! Başı iki avuç arasına alıp daha fazla sorgulamak; ceviz misali kabuğunu kırıp, temizleyip, meyvesini bulmak lazım. Bu temizleme uğraşında gerekirse tırnak izi lazım. Mutlak bir doğaya dönüş lazım. Pek tabii, orada yeniden doğuş da lazım. Bunu düşündüğüm ancak çabadan ürktüğüm anlarda ise öfkesini üretimiyle harmanlayabilen kimilerini görüyor, umut doluyorum.

NatureMort, Ece Gökalp'nin bitirme projesi olarak başladığı; doğa ve birey arasındaki ilişkiye odaklanan bir çalışma.

"Anıların Hayaletleri", Tuna Uysal'ın kayıt eylemi ve bellek üzerine düşündüğü projesi.