Güncelleme #21

Serkan Taycan, Yusuf Sevinçli ile fotoğrafa bakışından “flaneur”lüğe, fotoğraf kitaplarından son dönem çalışmalarına birbiriyle ilişkili pek çok konunun konuşulduğu bir söyleşi yaptı.

Arsenic Eaters, Simon Brugner'in Avusturya'da yirminci yüzyılın ilk yarısına kadar süren arsenik tüketiminin izlerini sürdüğü projesi.

Elif Yalım, fotoğraflarını Orta Format'a gönderdiğinde ve çalışmalarını biraz daha ayrıntılı anlatmasını rica ettiğimizde; fotoğraflarından ziyade şiirlerden, müziklerden, filmlerden bahsetmişti. Bu tutum algılama adına işleri zorlaştırsa da, Yalım'ın fotoğrafları düşünüldüğünde tam da olması gerekendi. Çünkü çalışmaları kelimelerle, uzun açıklama metinleriyle, başlıklarla kavranmaktan ziyade; tekil, fakat aynı güce (kaynağını kendi naif özünde bulan güce) sahip görsellerle sezilmeye meyilli. Bunlar, sessiz anlarla ilgili olacağını anlatmaya çalıştığım fotoğrafların verdiği ilk izlenimlerdi.

"Mülksüzler", kendisi de Karadenizli olan Cansu Yıldıran'ın, Karadeniz Yaylaları'nda kadınların mülk sahibi olamadığı gerçeğiyle yüzleşmesi sonucu; kendinden yola çıkarak bütün kadınları hiçleştiren sistemi, kadının bu sistem içindeki varlığını, yerelliğini ve aidiyetini sorgulayan projesi.

Anastasia Soboleva'nın ISSP 2016 sürecinde Alejandro Chaskielberg eşliğinde gerçekleştirilen "Documentary Experiments" Atölyesi'nde ürettiği "Match a Match" projesi, son derece nesnel bir konuya sıcacık ve kişisel bir bakış açısı; dahası anıların kıymetine şapka çıkarış niteliğinde.

Ankara'nın severek takip ettiğimiz inisiyatiflerinden Torun, sanatçıların bağımsız sergiler yapması için sağladığı ev sahipliği misyonunu Kasım 2016'da noktaladı. Eksikliği hissedilen "paylaşım alanı"nı kurmayı başaran ve çok uzun bir süre sergilerin, sanatçıların, izleyicilerin, yani en temelde aynı hayallere sahip pek çok insanın bir araya gelmesini sağlayan Torun, ihtiyaç olduğunu düşündüğü başka mecralara ve yapılara yönelerek yoluna devam edecek. Torun ile ilgili daha fazla bilgiyi Sanat Dünyamız'da yayınlanan bu yazıdan edinebilirsiniz.

Kivizine isimli fanzinini basılı olarak hazırlayan ve ayrıca Instagram üzerinden de yayınlayan Kıvılcım Güngörün, bu güncellemede hem fanzinle ilgili deneyimlerini anlatıyor hem de fotoğrafçı Furkan Temir'in çalışmalarını kendi diliyle yorumluyor.

İçinde yaşadığımız, kullandığımız, sahip olduğumuz ve sürekli değişen dijital süreç üzerinden yazmak konusunda hala tereddütlerim var (Ama sizin böyle bir ilk cümleyle başlayan bu metni okumak konusunda tereddütünüz olmasın.). Hepimizin ziyadesiyle dahil olduğu bu süreç için genel durumları özetlemek yersiz geliyor. Üstelik teknolojinin bu kadar hızlı değişmesi, birkaç yıl içinde bilgileri anlamsız kılabilir.

Bu deneme serisinin üçüncü yazısı üzerinde çalışırken, Rus Büyükelçi Andrey Karlov, Ankara Çevik Kuvvet Müdürlüğü'nde görevli polis memuru Mevlüt Mert Altıntaş tarafından bir sergi açılışı sırasında öldürüldü. Meşhum olayın insani ve siyasi sonuçlarını, bedellerini bir kenara koyarak bu yazı bağlamında sosyal medyada tekrarını göre göre zihnimize kazınmış olan, Burhan Özbilici'nin fotoğrafı üzerine düşünmek istiyorum.

Aile fotoğrafları ve Fotoğraf'a müdahaleler üzerine…

Çağrıldığım atölye, kendisinden başka derdi olmayan, bunları kabul edip etrafında olup bitene bu gözle bakan, nerede olursa olsun aynı hayatı yaşamayı becerebilmiş Antoine d'Agata önderliğindeki Studio Vortex idi. Arles'a tek yönlük bir bilet alıp gittim. Yarın nerede olacağımı ya da başıma ne geleceğini kestiremediğim, olan hiçbir şeye müdahale edemediğim, her şeyin başıma yıkıldığı vakitlerden biriydi. Bir araya geldiğimiz insanlar da benden çok farklı değillerdi. Başta Antoine d'Agata olmak üzere. Ne de olsa dünyanın dört bir yanından, kendi hikayelerini başlarına ne gelirse gelsin bir şekilde anlatmayı seçen, bu yolla var olan kimselerdik. Her kuş ancak kendi cinsiyle uçabilirdi.